Ο Ολοκληρωμένος Άνδρας ~Chris Kiran Aarya

by

Πολύ συχνά, δεν επιτρέπεται στους άνδρες να είναι ο εαυτός τους.

Οι άνδρες δεν επιτρέπεται να είναι εκφραστικοί, να έχουν κατανόηση ή να φροντίζουν τους άλλους. Οι άνδρες δεν μπορούν να έχουν έντονη προσωπικότητα, να είναι όμορφοι, να είναι συμπονετικοί και παρηγορητικοί, δημιουργικοί και ευάλωτοι – αυτά τα χαρακτηριστικά ανήκουν στις γυναίκες. Αυτό που απομένει στους άνδρες είναι η επιθετικότητα, η λαγνεία, η κυριαρχία, η σκληρότητα και ο θυμός. Η κοινωνία μας επιτρέπει στους άνδρες να επιδεικνύουν μόνο αρρενωπά χαρακτηριστικά για να θεωρούνται ‘αληθινοί άνδρες’. Όμως σε έναν κόσμο που αλλάζει με γοργούς ρυθμούς, οι άνδρες και τα αγόρια χρειάζεται να ακολουθήσουν έναν νέο δρόμο – γιατί αυτός που ακολουθούν τους οδηγεί στην καταστροφή.

Κατά βάθος, πολλοί άνδρες το γνωρίζουν αυτό όταν βλέπουν στις ειδήσεις για τους τελευταίους πυροβολισμούς σε σχολεία ή όταν βλέπουν τους φίλους τους να χωρίζουν επειδή έχασαν τη δουλειά τους (που για αυτούς σημαίνει αλλοτρίωση της προσωπικότητας τους). Η παρακμάζουσα οικονομία μας, οι διαταραχές που φέρνουν η  παγκοσμιοποίηση και η αυτοματοποίηση, και η έλλειψη ευκαιριών κάνουν πολλούς άνδρες να αισθάνονται χαμένοι.

Είναι καιρός να σταματήσουμε να θεωρούμε τους άνδρες ως μοναδικούς κατόχους της αρρενωπότητας και τις γυναίκες της θηλυκότητας. Αυτά τα χαρακτηριστικά ανήκουν σε όλους μας και όλοι μας αποτελούμε ένα μείγμα και των δύο, ακριβώς όπως πιστεύει ο Carl Jung, ότι όλοι μας διαθέτουμε στοιχεία του αντίθετου φύλλου. Η αρσενική μορφή (animus) στις γυναίκες είναι υπεύθυνη για τη λογική, τη δράση και το αποτέλεσμα. Η θηλυκή μορφή (anima) στους άνδρες είναι υπεύθυνη για την κατανόηση, τη δημιουργικότητα και τη φροντίδα. Χάνουμε τόσα πολλά με αυτές τις συζητήσεις όταν συνδυάζουμε τη ‘θηλυκότητα’ με τις γυναίκες και την ‘αρρενωπότητα’ με τους άνδρες.

Στο εξαιρετικό νέο της βιβλίο, Down, Girl: The Logic of Misogyny (κάτω κορίτσι: η λογική του μισογυνισμού), η Δρ.Kate Manne περιγράφει το μισογυνισμό ως επιβολή ενός πατριαρχικού νόμου, για να κρατούνται οι γυναίκες υπό έλεγχο. Όμως τι κρατά υπό έλεγχο τους άνδρες στο ίδιο αυτό σύστημα;

Για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα, θα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από τον απλό μισογυνισμό, είναι πιο ευρύ από αυτό.  Μιλάμε για το μίσος και την υποτίμηση της θηλυκότητας στις γυναίκες, αλλά επίσης και στους άνδρες και στην ίδια τη φύση. Δεν υπάρχει ακριβής όρος για αυτή την κατάσταση τη δεδομένη στιγμή, συνδυάζοντας όμως δύο λέξεις με ελληνικές (μίσος = miso) και λατινικές (feminus = θηλυκό, γυναίκα) ρίζες , φτάνουμε σε κάτι που ο κόσμος μπορεί να κατανοήσει – “misofeminy” (μίσος για τη θηλυκότητα): το μίσος ή η έντονη δυσαρέσκεια για τη θηλυκότητα στους άντρες, τις γυναίκες και τη φύση.

Από μικρή ηλικία οι άνδρες μαθαίνουν να απορρίπτουν την θηλυκότητα που κρύβουν μέσα τους. Τη θάβουν, την καταστρέφουν. Το να είναι κάτι άλλο πέρα από καθαρά αρρενωποί συνεπάγεται ένα βήμα πίσω στην ιεραρχία της κοινωνίας. Πρέπει οπότε να αναρωτιόμαστε που αυτοί οι άνδρες τρέφουν λιγότερο σεβασμό και μερικές φορές απέχθεια προς τις γυναίκες – οι οποίες θεωρούνται ως η ζωντανή προσωποποίηση της θηλυκότητας;

Στην κοινωνία μας οι γυναίκες δέχονται τις μεγαλύτερες επιπτώσεις της απέχθειας της θηλυκότητας με τη μορφή του μισογυνισμού, επηρεάζει όμως και τους γκέι και τους διαφυλικούς, καθώς και κάθε άνδρα που δεν διατηρεί ένα αποδεκτό επίπεδο ‘αρρενωπότητας’. Αν αποτύχουν να διορθώσουν αυτό τους το ‘ελάττωμα’, υποβιβάζονται στο ίδιο επίπεδο με τις γυναίκες, τους γκέι και τους διαφυλικούς. Αυτό επηρεάζει όλους τους άνδρες, οι οποίοι υπό το φόβο αυτής της υποβίβασης αρνούνται να δεχτούν και να εκφράσουν οποιαδήποτε θηλυκή τους πλευρά. Αν όμως οι άνδρες σταματήσουν να απορρίπτουν και να μην εμπιστεύονται τη θηλυκή πλευρά του εαυτού τους, θα μπορέσουμε να τερματίσουμε αυτή την απέχθεια προς τη θηλυκότητα και κατ’ επέκταση το μισογυνισμό.

Κάθε ανθρώπινο όν είναι ένας συνδυασμός θηλυκότητας και αρρενωπότητας, όμως σε αυτόν τον υπέρ-αρρενωπό κόσμο που ζούμε ο μεγαλύτερος όγκος της  οργής μας έχει ως στόχο τις γυναίκες. Γιατί;

Ίσως αυτό να είναι συνέπεια της οικονομικής κατάρρευσης που έθεσε εκτός εργασίας χιλιάδες άνδρες, φέρνοντας τους αντιμέτωπους με νέους ρόλους που οι ίδιοι δεν επέλεξαν αλλά τους επιβλήθηκαν. Ίσως γιατί μέσα στην ιδεολογία που επικρατεί και που ο άνδρας χαρακτηρίζεται ως πορτοφόλι, ως αυτός που παρέχει οικονομική υποστήριξη, το να φοβάσαι συνεχώς μήπως χάσεις τη δουλειά σου οδηγεί σε ένα μόνιμο φόβο ότι δεν είσαι άξιος για αυτόν τον κόσμο. Ίσως για αυτό το λόγο το ποσοστό αυτοκτονιών και αστέγων στους άνδρες να είναι τόσο υψηλό.

Ίσως να είναι μια παρενέργεια του ότι είμαστε σε συνεχείς πολέμους τα τελευταία 17 χρόνια, με δεκαεννιά τοις εκατό των ανδρών να μην έχουν πολεμήσει ποτέ (και να αισθάνονται άσχημα για αυτό), την ώρα που πολλές γυναίκες έχουν λάβει μέρος σε αυτούς τους πολέμους. Μετά την 11^η Σεπτεμβρίου και την έναρξη του παγκοσμίου πολέμου κατά της τρομοκρατίας, τα πάντα στην αμερικανική κουλτούρα έγιναν πιο αρρενωπά. Οι αμερικανικές ταινίες είναι κυρίως βίαιες ιστορίες εκδίκησης. Κάποιος έκανε κάτι άσχημο και μια βίαιη μορφή δικαιοσύνης πρέπει να απονεμηθεί.

Στις μέρες μας όταν κάποιος διαβάζει σχόλια στο ίντερνετ από θυμωμένους άνδρες (τρολ), όταν δεν εκτοξεύουν απειλές θανάτου και βιασμού εναντίον γυναικών, επιτίθενται με πάρα πολύ άσχημα λόγια σε άνδρες οι οποίοι θεωρούν τις γυναίκες ως ίσες. Ένας άνδρας ο οποίος δείχνει κατανόηση ή πιστεύει στα ίσα δικαιώματα είναι ‘αδύναμος’, ‘ανεπαρκής’ και  ‘θηλυπρεπής’. Τι έχει κάνει αυτούς τους άνδρες τόσο αδύναμους στην καθημερινότητα τους, ώστε να μετατρέπονται σε τέρατα όταν κρύβονται πίσω από την ανωνυμία μιας διαδικτυακής προσωπικότητας;

Ο όρος ‘αληθινός άνδρας’ είναι ένας χαρακτηρισμός ο οποίος χρησιμοποιείται εξίσου από τους άνδρες και τις γυναίκες. Από τους άνδρες χρησιμοποιείται για να προσδιορίσουν και να ενισχύσουν το ανδρικό πακέτο (περισσότερα για αυτό παρακάτω) και από τις γυναίκες που υποστηρίζουν την υπάρχουσα κοινωνική ιεραρχία απορρίπτοντας άνδρες που δεν παίζουν σωστά το ρόλο τους μέσα σε αυτή.

Η απελευθέρωση των γυναικών επέτρεψε στις γυναίκες να απελευθερώσουν την αρρενωπή τους πλευρά – και ενσωματώνοντας την μπόρεσαν να βγουν στον κόσμο και να διαπρέψουν. Επέτρεψε στις γυναίκες να διεκδικήσουν την ταυτότητα τους και να καθορίσουν τις επιλογές τους, τις ελευθερίες τους και τα δικαιώματα τους. Πάλεψαν σκληρά για χρόνια για να προοδεύσουν σε όλους τους τομείς, αν και απομένει να γίνουν ακόμα πολλά.

Από την άλλη πλευρά οι άνδρες δεν έκαναν καμία συντονισμένη προσπάθεια για να επαναπροσδιορίσουν τους εαυτούς τους και τη θέση τους στον κόσμο. Για τις γυναίκες η απελευθέρωση θεωρείται ένα βήμα μπροστά στην κοινωνική ιεραρχία. Οι άνδρες βλέπουν κάθε αλλαγή στην υπάρχουσα ιδεολογική δομή ως ένα βήμα πίσω (αντί για ένα βήμα μπροστά για όλους τους υπόλοιπους). Έτσι αντί να βρουν την ελευθερία τους, οχυρώθηκαν πίσω από ‘παραδοσιακά’ αντρικά πρότυπα και κανόνες, ως απάντηση στην αλλαγή του ρόλου των γυναικών και της αυξανόμενης δύναμης τους. Και παραδόξως πολλές γυναίκες που προτιμούν το παλιό καθεστώς τους υποστηρίζουν.

Η κατανόηση και η συμπόνια, δύο πράγματα που λείπουν έντονα από τη σημερινή μας κοινωνία, θεωρούνται γυναικεία χαρακτηριστικά. Οπότε είναι να απορεί κανείς που η κοινωνία μας έχει γίνει αγριότερη και λιγότερο συμπονετική, αναλογιζόμενοι ότι το μοναδικό συναίσθημα και τρόπος έκφρασης που έχει απομείνει στους άνδρες (το ισχυρό φύλλο) είναι ο θυμός;

Σε πολλούς πνευματικούς χώρους, ο θυμός ερμηνεύεται σαν επιθυμία για αλλαγή – και ο τρόπος με τον οποίο πολλοί θυμωμένοι άνδρες προσπαθούν να πετύχουν αυτή την αλλαγή είναι όλο και πιο άρρωστος και σε μερικές περιπτώσεις θανατηφόρος. Όμως γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί θυμωμένοι άνδρες;

Ίσως επειδή δεν μπορούν να διακρίνουν κανένα άλλο μέλλον εκτός από εκείνο που τους αγόρασε η ψεύτικη υπόσχεση ότι μια μέρα θα γινόντουσαν ο Τζον Γουέιν (John Wayne), ο Τζέιμς Μποντ (James Bond), ο Μπρούς Λι (Bruce Lee) ή ο Χιου Χέφνερ (Hugh Heffner) – ή όλοι αυτοί σε έναν. Θα είχαν λεφτά, δύναμη, σεβασμό και οι γυναίκες θα έπεφταν στα πόδια τους – και όλα αυτά με μια απλή εκπαίδευση επαγγελματικής κατάρτισης. Σε αντάλλαγμα θα έπρεπε να θάψουν τα συναισθήματα τους, να δεχτούν και να μοιράσουν με τη σειρά τους σκληρότητα για να αποδείξουν τον ανδρισμό τους, και να μην επιτρέψουν ποτέ στα πιο βαθιά τους συναισθήματα και βιώματα να αποκτήσουν φωνή. Το μόνο επιτρεπτό συναίσθημα για τους άνδρες είναι ο θυμός, και η κουλτούρα μας έχει εξιδανικεύσει τον θυμό μέσω της βίας.

Οπότε για τους άνδρες που μεγάλωσαν με αυτές τις υποσχέσεις και εγκατέλειψαν την συναισθηματική τους ανάπτυξη σαν μέρος αυτής της συμφωνίας, αυτό που τους απέμεινε είναι η αίσθηση ότι τους κορόιδεψαν και τους εξαπάτησαν. Και έχοντας στερηθεί την συναισθηματική αυτή ανάπτυξη από την οικογένεια τους και την κοινωνία, στερούνται εργαλείων για να συζητήσουν το θέμα αυτό με υγιή τρόπο. Οπότε αντ’ αυτού στρέφονται σε ότι έχουν μάθει. Στο ποτό, τα βίντεο γκέιμς, το θυμό και σε πολλές περιπτώσεις τη βία. Και αυτός ο θυμός και η βία έχουν συνήθως ως στόχο τις γυναίκες ή το χώρο από τον οποίο απολύθηκαν (όπου λαμβάνει χώρα το 30% των περιπτώσεων μαζικών πυροβολισμών).

Αντί να κατηγορούν λοιπόν την κοινωνική ιεραρχία (πατριαρχία) για την κατάσταση τους, πολλοί από αυτούς τους άνδρες επιλέγουν να κατηγορούν τις γυναίκες. Συναισθηματικά καθυστερημένοι (χωρίς ουσιαστικά να φταίνε οι ίδιοι), αυτοί οι άνδρες αδυνατούν να κατανοήσουν ότι το σύστημα έχει προσφέρει μια σάπια συμφωνία σε όλους και όχι μόνο σε αυτούς.

Κολλημένοι στο ‘ανδρικό πακέτο’

Το καταλαβαίνω – η λέξη ‘πατριαρχία’ προκαλεί πολλά συναισθήματα. Έχει μια συναισθηματική απήχηση (σχεδόν παγκοσμίως αρνητική) σε όλους όσους τη διαβάζουν. Στην πραγματικότητα, πολλοί άνδρες σταματούν να διαβάζουν ένα άρθρο τη στιγμή που θα δουν να ξεπετάγεται η λέξη πατριαρχία – αφού θεωρούν δεδομένο ότι θα έχουν να αντιμετωπίσουν μία επίθεση ως προς το ρόλο τους ως άνδρες, πατεράδες και αδέλφια, όχι όμως ως προς το σύστημα στο οποίο ζούμε. Η πατριαρχία όμως δεν βλάπτει μόνο τις γυναίκες και τα κορίτσια, αλλά στην κυριολεξία σκοτώνει και τους άνδρες. Κάτι τέτοιο μπορεί να το αναγνωρίζουν στη ζωή τους (όπως ο Τόνι Πόρτερ το χαρακτήρισε) ως το ανδρικό πακέτο.

Κανόνες του ανδρικού πακέτου:

• Πρέπει πάντα να είσαι βράχος – καμία ξεκούραση για σένα. Κάνε το καθήκον σου και αν λυγίσεις ή σπάσεις στην πορεία, είσαι αδύναμος; δεν είσαι άνδρας (και μπορεί αυτό να σου είπε όταν σε εγκατέλειψε).
• Μην αισθάνεσαι και μην τολμήσεις να κλάψεις! Είσαι μόνο ένα πορτοφόλι. Κέρδιζε χρήματα και μην μιλάς για τα συναισθήματα σου. Κατάπνιξε τα, πιες τα ή κάπνισε τα. Το έλκος είναι κομμάτι του ανδρισμού σου.
• Μην συζητάς για τα αισθήματα και τα συναισθήματα σου με άλλους άνδρες. Αν επιχειρήσεις κάτι τέτοιο, οι φίλοι σου θα σε εγκαταλείψουν. Το να είσαι άνδρας σημαίνει ότι πρέπει να είσαι συναισθηματικά ορφανός, κολλημένος σε συζητήσεις που αφορούν μόνο τη μπάλα, τα αυτοκίνητα και τα λεφτά.
• Οι γυναίκες είναι κατώτερες σου και αν τύχει να είναι καλύτερες σε κάτι από σένα, τότε είσαι ένας αποτυχημένος. Στους αγώνες δρόμου υπάρχει μια έκφραση για αυτό: ‘ούτε γκόμενα να ήσουνα’.
• Πρέπει πάντα να είσαι ο Άλφα και να έχεις τον έλεγχο. Κάτι λιγότερο, ακόμα και για μια στιγμή, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι δεν είσαι άνδρας.
• Το χαρτί του ανδρισμού σου είναι σε διαρκή κίνδυνο! Μπορεί να ανακληθεί ανά πάσα στιγμή, εκτός και αν είσαι σε συνεχή επαγρύπνηση.

Δεν είναι αυτός ένας εξαντλητικός τρόπος ζωής; Γιατί μετά αναρωτιόμαστε που οι άνδρες πεθαίνουν τόσο νέοι; Ποιος έφτιαξε αυτούς τους κανόνες τέλος πάντων; Ναι, το να είσαι άνδρας στην σημερινή κοινωνική ιεραρχία είναι εξαντλητικό – και για αυτό το λόγο οι άνδρες θυμώνουν όταν τους προκαλούν για τα προνόμια τους: γιατί αυτοί σίγουρα δεν αισθάνονται προνομιούχοι. Τα προνόμια αυτά έχουν ένα υψηλό τίμημα – μια σύντομη, δυστυχισμένη και μοναχική ζωή.

Οπότε γιατί οι άνδρες κρατούν σφιχτά αυτό το ρόλο; Είναι τα προνόμια του ανδρισμού τόσο πολύτιμα; Αξίζει τον κόπο;

Πολλοί άνδρες παραδέχονται ανοιχτά ότι τους εξοντώνει, αλλά φοβούνται τον κοινωνικό αποκλεισμό και την απώλεια της κοινωνικής τους θέσης αν εγκαταλείψουν το ανδρικό πακέτο. Θα τους άρεσε να μπορούσαν να χαλαρώσουν και να μην προσπαθούν πάντα να κυριαρχούν, φοβούνται όμως ότι θα χάσουν τη δουλειά τους, τις συζύγους τους και τους φίλους τους. Ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής των ανδρών είναι γεμάτο με υπερανταγωνιστικές καταστάσεις, του τύπου ‘είμαι ο βασιλιάς του λόφου’ (μεταξύ τους) και είναι εξοντωτικό. Και το να σου υπενθυμίζει διαρκώς η κοινωνία ότι αξίζεις σαν άνθρωπος μόνο αν βγάζεις αρκετά χρήματα, σίγουρα δεν οδηγεί σε μια ικανοποιητική ζωή.

Ο μόνος τρόπος να κερδίσεις είναι να μην παίξεις.

Η ευθραυστότητα του δυτικού ανδρισμού

Ο ανδρισμός στις δυτικές κοινωνίες είναι εύθραυστος. Είναι σαν ένα γυάλινο ποτήρι με καθαρό νερό, που στην πατριαρχία θεωρείται έγκυρο μόνο αν δεν βρεθεί μέσα του ούτε μια σταγόνα θηλυκότητας. Προσθέτοντας σε αυτό οτιδήποτε άλλο πέρα από αρρενωπότητα το κάνει αυτομάτως μη αρρενωπό. Είναι σαν να προσθέτεις σε αυτό το ποτήρι με καθαρό νερό πορτοκαλί βαφή – γίνεται πορτοκαλί και στα μάτια των περισσοτέρων ανδρών δεν είναι πια αρρενωπό, είναι επιμολυσμένο και αλλοιωμένο.  Όμως οι άνδρες για να είναι πιο υγιείς, πιο χαρούμενοι και πιο δυνατοί χρειάζονται αυτή την πορτοκαλί βαφή (και περισσότερη).

Η θηλυκότητα επίσης ήταν σαν αυτό το γυάλινο ποτήρι με καθαρό νερό, όμως μετά από πάνω από 100 χρόνια προόδου  στην απελευθέρωση και ενσωμάτωση των αρρενωπών χαρακτηριστικών στις γυναίκες, τώρα μοιάζει με ένα ποτήρι δυνατό φρουτ παντς. Μπορείς να προσθέσεις και άλλα συστατικά, όμως παραμένει φρουτ παντς. Για αυτό το λόγο, η σύγχρονη γυναίκα δεν είναι εύθραυστη, είναι δυνατή. Ενσωματώνεται, αναπτύσσεται, μαθαίνει και γίνεται ακόμα δυνατότερη.  Και εξαιτίας αυτού, η επιστήμη υποστηρίζει ότι το ισχυρό φύλλο είναι οι γυναίκες και όχι οι άνδρες. Ζουν μια ζωή μεγαλύτερη σε διάρκεια, πιο υγιή και πιο χαρούμενη.

Ο σύγχρονος  άνδρας για να γίνει εξίσου δυνατός (και ευτυχισμένος), πρέπει να γίνει πιο ευπροσάρμοστος και να μην φοβάται τη θηλυκή του πλευρά. Εν ολίγοις, χρειάζεται να αγκαλιάσει και να αφομοιώσει τη θηλυκή του πλευρά, αυτή που μια ολόκληρη ζωή απέρριπτε.

Η ώρα της ολοκλήρωσης: αφομοιώνοντας την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα

Σε μια εξαίσια ομιλία της για τη θηλυκότητα και για το πώς να την ενσωματώσουμε στη ζωή μας, η Μισέλ Μίλλερ (Michelle Miller) αναφέρει ότι πρέπει να εστιάζουμε στην εμπειρία και όχι στα αποτελέσματα (κάτι που αποτελεί αρρενωπή προσέγγιση). Ανακαλεί στη μνήμη της το πως η είσοδος των γυναικών στην αγορά εργασίας και η γυναικεία απελευθέρωση, ελευθέρωσε τις γυναίκες έτσι ώστε να αγκαλιάσουν την αρρενωπότητα και να προσανατολιστούν προς το αποτέλεσμα, όμως κάτι πήγε λάθος στην πορεία. Η εστίαση στην εμπειρία του να ζεις.

Η γυναικεία απελευθέρωση βοήθησε τις γυναίκες να γίνουν πιο αρρενωπές, πιο δυναμικές, πιο ανεξάρτητες, πιο ελεύθερες στο τι θα κάνουν, τι θα φορέσουν και πως θα ζήσουν. Εν συντομία οι γυναίκες άρχισαν να αφομοιώνουν την αρρενωπότητα και τη θηλυκότητα κατά κόρον – και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να γίνουν δυνατότερες.

Οι άνδρες απάντησαν στην γυναικεία απελευθέρωση υποχωρώντας ακόμα περισσότερο στην αρρενωπότητα (τουλάχιστον όσον αφορά τις παγίδες της), την ίδια ώρα που οι παραδοσιακές ανδρικές δουλειές σβήνουν.

Στην πραγματικότητα, τα πάντα γύρω από την απάντηση των ανδρών στην γυναικεία απελευθέρωση είναι υποχώρηση. Από το να αφήσουν χώρο για τις γυναίκες στην αγορά εργασίας (συχνά απρόθυμα) μέχρι την υποχώρηση τους στις ‘ανδρικές τους σπηλιές’ στο σπίτι, στα αθλητικά και την ψυχρή επίδραση της υπερ-αρρενωπότητας.

Έχουν απομείνει ελάχιστες παραδοσιακά ανδρικές δουλειές σε τομείς όπως ο στρατός, οι οικοδομές, η αστυνομία, η πυροσβεστική, τα ναυπηγεία και τα ορυχεία (και οι γυναίκες όμως δουλεύουν σε αυτούς τους τομείς). Οπότε στις μέρες μας οι άνδρες προσκολλούνται στην αρρενωπότητα μέσω των παγίδων του ανδρισμού – μέσω του αθλητισμού (φανταστείτε μια ανδρική σπηλιά γεμάτη με αθλητικά ενθύμια).

Προσκολλούνται σε αυτήν μέσω μιας αύξησης στην κοσμητική αρρενωπότητα: μεγάλοι μυς, τατουάζ, δυνατή μουσική, μεγάλα αυτοκίνητα. Η αισθητική του ‘τρακ νατ’: ‘κοιτάξτε με – είμαι ο άνδρας!’

Τα γένια είναι ένα άλλο σύμβολο που έχουν υιοθετήσει. Λαμπερσέξουαλ: η αίσθηση ότι μοιάζουν με ξυλοκόπους, χωρίς τις πολλές ώρες εργασίας, τους πονεμένους μυς και τον κίνδυνο. Μερικοί άνδρες μάλιστα καταφεύγουν στην πλαστική χειρουργική για να αποκτήσουν κοιλιακούς.

Οι άνδρες, σε μεγάλο βαθμό, δεν έχουν ακόμα προχωρήσει προς το χώρο εκείνο που τους έχει ανοιχθεί εξαρχής – εγκαταλείποντας το ανδρικό πακέτο και ενσωματώνοντας τη θηλυκότητα στην αρρενωπότητα τους. Οι περισσότεροι άνδρες, μετά από μια ολόκληρη ζωή προσαρμογής, φοβούνται να προχωρήσουν σε αυτό το βήμα. Φοβούνται ότι κάτι τέτοιο θα σκοτώσει τον ανδρισμό τους – δεν θα είναι πια άνδρες. Και επίσης, υπάρχουν πάρα πολλές  προνομιούχες γυναίκες που θέλουν να κρατήσουν τους άνδρες μέσα σε αυτό το ανδρικό πακέτο, γιατί έχουν βολευτεί με την δική τους υψηλή θέση.

Ωστόσο, για να προχωρήσουν μπροστά, οι άνδρες θα πρέπει να είναι ανοιχτοί στη θηλυκότητα, να την αγκαλιάσουν, να την αφομοιώσουν και να την τιμήσουν. Όταν το κάνουν αυτό, οι ζωές όλων θα βελτιωθούν. Θα σταματήσουν να αλληλοσκοτώνονται και να σκοτώνουν άλλους και οι σεξουαλικές επιθέσεις θα γίνουν σπάνιες. Θα γίνουμε μια πιο πολιτισμένη κοινωνία με πιο ευτυχισμένους ανθρώπους. Και οι άνδρες οι οποίοι θα τιμούν την θηλυκή τους πλευρά θα έχουν με τη σειρά τους μεγαλύτερο σεβασμό για τις γυναίκες και τη φύση.

Παρεμπιπτόντως, με τίποτα από όλα αυτά δεν υπονοείται ότι πρέπει να εγκαταλειφτεί η αρρενωπότητα. Το να διαφωνούμε λέγοντας πως με το να αγκαλιάζουν οι άνδρες την θηλυκή τους πλευρά εγκαταλείπουν την αρρενωπότητα τους, είναι σαν να λέμε ότι δεν τρώμε τις πατάτες μόνο και μόνο επειδή δοκιμάσαμε μια μπουκιά καρότο από το ίδιο πιάτο. Είναι ένα γελοίο επιχείρημα.

Ένα ανομολόγητο κομμάτι του φόβου των ανδρών να αφομοιώσουν την θηλυκότητα, είναι ότι οι γυναίκες δεν θα ελκύονται πια από αυτούς. Αυτό είναι κάτι που φοβόνταν και οι γυναίκες όταν ξεκίνησαν να φορούν παντελόνια, να εργάζονται και να είναι πιο ανεξάρτητες – και οι άνδρες εξακολουθούν να ελκύονται από αυτές. Οι άνδρες θα πρέπει να σταματήσουν  να φοβούνται αφού η απελευθέρωση τους βρίσκεται στην άλλη πλευρά της ψευδαίσθησης ότι δεν μπορούν να ξεφύγουν από το ανδρικό πακέτο. Δεν υπάρχουν τείχη και μπορούν να το εγκαταλείψουν μόλις ξεπεράσουν το φόβο τους. Εξάλλου μια γυναίκα που δεν ελκύεται από έναν τέτοιο άνδρα, είναι κάποια που αυτός ο άνδρας δεν θα ήθελε να είναι μαζί ούτως ή άλλως.

Αυτή η νέα οπτική του ανδρισμού απαιτεί περισσότερο κουράγιο απ’ότι η παλιά, η οποία στηρίζεται πάνω σε μια δειλία να διαιωνίζει ένα σύστημα που δεν εξυπηρετεί κανένα. Κάποιοι άνδρες, ιδιαιτέρως οι νέοι, δεν υποχωρούν. Είναι ανοιχτοί απέναντι στη θηλυκότητα και την ενσωματώνουν στη ζωή και την προσωπικότητα τους. Έχουν ειλικρινή κατανόηση για τους άλλους, κάτι που τους καθοδηγεί στις επαφές τους με τον υπόλοιπο κόσμο. Ζουν όχι μόνο για το αποτέλεσμα αλλά και για τις εμπειρίες.

Δεν χρειάζεται να συμπεριφέρονται σαν άντρακλες και ακούν τους άλλους περισσότερο. Καλλιεργούν και αναπτύσσουν ουσιαστικές φιλίες με άνδρες και γυναίκες εξίσου. Στην πραγματικότητα κάποιοι από τους καλύτερους τους φίλους είναι τα κορίτσια που μεγάλωσαν μαζί τους. Μέσα από αυτές τις φιλίες έμαθαν να βλέπουν τις γυναίκες ως ίσες και να αναζητούν ισότιμη συνεργασία στις σχέσεις τους. Δεν είναι συναισθηματικά ορφανοί. Έχουν συνειδητοποιήσει ότι κάνοντας όλα αυτά τα πράγματα δεν εγκαταλείπουν τον ανδρισμό τους.

Δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα. Δεν υπάρχει πια το χαρτί του ανδρισμού για να τους το αφαιρέσει κάποιος, γιατί η ενσωματωμένη αίσθηση του εαυτού τους έχει παραχθεί εσωτερικά και δεν χρειάζεται εξωτερική επιβεβαίωση.

Αυτοί οι άνδρες είναι δυνατοί, σίγουροι και ανθεκτικοί. Δεν φοβούνται. Θα ζήσουν περισσότερο και θα είναι πιο ευτυχισμένοι από τους πατεράδες και τους παππούδες τους.

Αυτοί οι άνδρες είναι το μέλλον. Να είσαι ο εαυτός σου, ολόκληρος ο εαυτός σου – και θα είσαι και εσύ.

Μετάφραση: Ευαγγελία Κρεμμύδα

(C) Copyright 2018.  All rights reserved.

English version.

Chris Kiran Aarya είναι δάσκαλος γιόγκα  και συγγραφέας με βάση του τη Στουτγάρδη της Γερμανίας. Η αναζήτηση της ειλικρινούς μεταμόρφωσης μέσα από την πνευματική sadhana και η ακεραιότητα στην καθημερινή μας ζωή είναι αυτά που ο Χριστόφορος εκτιμά περισσότερο στην πορεία του ως δάσκαλος και αιώνιος μαθητής. Ένας αφοσιωμένος πρακτικός γιόγκα και δάσκαλος (την οποία πρωτοδιδάχθηκε από την μητέρα του στην ηλικία των επτά), συνδυάζει τρείς δεκαετίες πρακτικής μαζί με παραπάνω από δύο δεκαετίες ομαδικής γυμναστικής και υπαίθριας ηγετικής εμπειρίας στην διδασκαλία του και απολαμβάνει να βοηθά τους μαθητές του να φτάνουν σε νέα επίπεδα επιδεξιότητας και πίστης στον εαυτό τους. Παρόλο που οι τάξεις του διαφέρουν, το προσωπικό χαρακτηριστικό του στυλ είναι βασισμένο σε ένα μείγμα vinyasa εμφυσημένο με χιούμορ, στο να κλωτσάς την ενέργεια asana που ρέει σε ακολουθία και στα μακρύτερα τεντώματα για ένα βαθύ άνοιγμα του σώματος. Ο Χριστόφορος εκπαιδεύτηκε με τον Doug Swenson και το πολύπτυχο vinyasa στυλ του: Sadhana Yoga Chi. Στους δασκάλους του και τις επιρροές του συμπεριλαμβάνονται επίσης οι Meta Hirschl, David Swenson και Tias Little.

Αυτή τη στιγμή διδάσκει σε διάφορα στούντιο στην Ευρώπη κάνοντας σεμινάρια, προπονήσεις δασκάλων και συζητήσεις. Ο Χριστόφορος υπήρξε παρουσιαστής στο φεστιβάλ γιόγκα  του Φλάγκσταφ, στο συνέδριο γιόγκα του Ρέγκενσμπουργκ, στο συνέδριο γιόγκα  του Νέου Μεξικό, στο συνέδριο γιόγκα  του Τέξας και στο φεστιβάλ γιόγκα  της Σεντόνα. Ο Χριστόφορος έχει γράψει και δημοσιεύσει στα Origin Magazine, Elephant Journal, Brahmaloka or Bust, Flow Yoga Magazine, LA Yoga, Internal Yoga Magazine, Yoga Journal Online και Politico και η δουλειά του έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά, στα Πολωνικά, στα Γερμανικά και στα Ισπανικά. Η επίσημη εκπαίδευσή του περιλαμβάνει μεταπτυχιακό στις Διεθνείς Σχέσεις από το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Ινστιτούτο Τεχνολογίας στη Ζυρίχη και πανεπιστημιακό πτυχίο στις Τέχνες από το Ball State University